همه آمدند؛ یک‌صدا به فراخوان وطن؛ به ضیافت میهن. هم بیعت است و هم لبیک و هم رفراندوم است و هم فراتر از این همه.
سوختگان وصل؛ یادداشت- محسن مهدیان: همه آمدند؛ یک‌صدا به فراخوان وطن؛ به ضیافت میهن. هم بیعت است و هم لبیک و هم رفراندوم است و هم فراتر از این همه.
امسال شعارها در شب جشن انقلاب نیز رساتر بود. پرطنین‌تر بود. گسترده‌تر بود. گویی فریاد یک حقیقت بود که در این روزها ظهوری بیشتر یافته است. فریاد الله‌اکبر. خدا برتر است؛ از همه کس، از همه‌‌چیز. فقط اوست و هرچه هست مقابل او فقر مطلق است، هیچ است و پوچ.
و این مردم نمایش تماشایی ذکر الله‌اکبرند. الله‌اکبر یک حقیقت است؛ عالم به تدبیر اوست. اما همین ذکر قرن‌ها بود در دل جهل تودرتوی تاریخ، خاک می‌خورد تا خمینی به پشتوانه یک ملت آن را به چشم کشید. سردست گرفت و عیان ساخت.
اما مردم امروز، همان مردم ۵۷ نیستند و به‌مراتب جلوترند. معنویت یک ملت را باید با قدرت به‌ظهور کشاندن ذکر الله‌اکبر سنجید و این ذکر را تنها ملتی می‌تواند امتداد ببخشد که بیشتر بروز یداللهی دارد.
این مردم کم مشکل ندارند؛ هم مشکل اقتصادی و هم مضیقه‌های مختلف ناشی از ضعف‌های داخلی و دشمنی‌های خارجی اما خوب می‌دانند که دفاع از نظام امری فراتر از کم و کسری‌های سیاسی و نهادی است. دفاع از نظام، دفاع از همان حقیقت ابدی و ازلی است. دفاع از نظام یعنی به فراز نشاندن پرچمی که می‌گوید خدا برتر از هر چیز است…
در راه حق نیز کسری بسیار داریم؛ اما هر چه هست در حرکتیم به‌سوی او. راه بسیار است و نقیصه‌های فراوان اما در حرکتیم. امروز الله‌اکبر تنها لقلقه زبان زاهدان و عابدان و سجاده‌نشینان و ریش‌سفیدها نیست و هویت یک ملت است؛ پیر و برنا و دهه هشتادی و نودی نه به لب که به قلب‌شان و عمل‌شان این ذکر را تسبیح می‌کنند.
مردم در بهمن۱۳۵۷ ذکر الله‌اکبر را مقابل دست استعمار به جلوه کشیدند و در بهمن۱۴۰۱ مقابل همه استعمار. یک‌بار مقابل آلت دست دشمن انقلاب کردند و یک‌بار در مقابل همه هیمنه دشمن، استقامت. استقامت فراتر از خیزش است. چه ملت‌ها که خوش درخشیدند و در ادامه راه خاموش شدند. استقامت، مردمی دیگر می‌سازد؛ فراتر از «همان مردم».
اینجاست که به روشنی باید گفت بهمن۱۴۰۱ از بهمن۱۳۵۷ جلوتر است چون بروز ذکر الله‌اکبر بیشتر و بیشتر است… .
پایان پیام/
